Etappe 60: Larceveau - Saint-Jean-de-Pied-de-Port

Camino 12 sep. 2020

‘Zelfbewijzingsdrang’

Zelf had ik het woord nog nooit gehoord en ook op google en wikipedia hoorden ze het in Keulen donderen.

Het is nochtans uitgesproken geweest door één van de cafébazen die mij onlangs bezocht hebben. Weliswaar in een zekere context: “Hans lijdt aan een zekere vorm van zelfbewijzingsdrang”.

Nu moeten jullie weten dat ik steeds vrij hoog heb opgelopen met cafébazen zoals daar zijn: de legendarische Frank, Stef en Peter van ‘t Groot-genoegen, de Chris van ‘t Schuurtje in Dilbeek, Swa Devos van De Living, Willy & Norine van den Ouden Belg in Relegem, An en Kris van den Bloeiende Wyngaerd / CafKa, Manu en Kris van café Manu in Ternat, indertijd mijn broer met de Max in Bodegem, Patrick & Betina van den Appel, Annick en Kris van ‘t Signaal, en zovele anderen cafébazen die we in deze levensloop hebben leren kennen.

Ik hou van de rechttoe-rechtaan stijl die cafébazen hanteren, zij kennen hun klanten door en door en weten met hun jarenlange ervaring precies hoe ze al die verschillende karakters moeten aanpakken. In mijn ogen zijn cafébazen halve psychologen geworden door de jaren heen. Dus als een cafébaas zo een nieuw woord samenstelt luister ik, denk daar een paar etappes over na en kan tenslotte de man alleen maar gelijk geven. Het fenomeen bestaat wel degelijk.

Ik heb inderdaad een drang om jaar na jaar mezelf te bewijzen. De gebruikelijke werkwijze is vrij simpel: we nemen één of ander idee dat tamelijk hoog gegrepen is, we proberen het in de media te krijgen zodat het overal geboekstaafd staat en er vooral geen weg meer terug is, we koppelen er één of ander goed doel aan vast en we voeren dit aangepaste vreemd hersenspinsel, met soms heel veel twijfels en kopbrekens, uit tot het vooropgezette objectief behaald is.

Waarom al die moeite doen hoor ik u al zeggen, precies Tomtesterom…

Wel, misschien zit ik nog wel met een soort minderwaardigheidscomplex, een overblijfsel vanuit mijn jeugd? Wie weet…

Maar volgens mij zit het eerder in mijn, voor nog een achtste, duits bloed.

Mijn 100% duitse grootvader Paul Jünger greep in 1935 eveneens zijn moed bijeen en werd fotograaf in Brussel. Wijlen mijn vader André Jünger (+1975) heeft in Brussel de eerste Vlaamse judoclub “Het half maantje” opgericht, gelegen onder de legendarische Waltra in de Vlaanderenstraat, naast de graaf van Egmont. Hij stond ook mee aan de wieg van de Dilbeekse Vlaamse jeugdclub “den Oosthoek”.

Ge ziet, het bewijzen en het bevestigen zit een beetje in de bloedlijn.

Geen zorgen, voorlopig is onze aller Axel de enige die de achternaam Jünger kan voortzetten in België, mijn broers hebben immers vier meisjes op de wereld gezet en mijn zusters vier jongens. We zullen wel zien wat er van komt, geen druk op da manneke…

Zo, nu we mijn probleem hebben ontleed en bloot gelegd, ééntje waar ik eerlijk gezegd wel mee kan leven, gaan we weer verder met de orde van de dag: de laatste etappe tot in Saint-Jean-de-Pied-de-Port!

Awel, ze was nog mooier en zwaarder dan gisteren. Prachtig om hier te mogen rond te toeven in deze unieke omgeving. It was for sure de allerbeste!

En dan eindelijk na 60 etappes en 1350km:

De heel lang naar uitgekeken aankomst aan de prachtige toegangspoort van Saint-Jacques, de redelijk unieke ingang tot Saint-Jean-de-Pied-de-Port.

Het eerste deel van de Camino is binnen!

Eigenlijk zou ik morgen willen beginnen aan het tweede deel en vlug nog de Pyreneeën oversteken tot in Roncesvalles.

Iedereen hier raad het mij aan nu mijn benen en voeten zo goed getraind zijn, maar dat Spanje volledig in het corona-rood zit, dat ze hier in Frankrijk terug de 5km-regel willen uitvoeren, dat ik misschien geen vervoer terug vindt, dat en de extreme temperaturen die ze hier de komende dagen geven houden mij tegen.

Trouwens ik vind dat ik voor dit jaar genoeg bewezen heb, het zal voor volgend jaar zijn. Zoals jullie mij kennen zal ik de vertrekdatum ruim op voorhand aankondigen zodat weer iedereen de kans krijgt om dit aan te stippen in zijn agenda om eventueel mee te gaan, Waarschijnlijk ergens rond het paasverlof als het wat minder warm is. 😎

Vergeet ook zeker geen Sint-Jacobsschelp te kopen voor De Valier als je eens aan den Appel passeert.

Ik wil iedereen uitdrukkelijk bedanken die op de één of andere manier heeft bijgedragen aan deze queste:

Iedereen die een compostela-schelp heeft laten omhoog hangen, want daar gaat het toch ook over.
Mijn partners in crime die meegeholpen hebben aan de voorbereidingen van de eerste etappe: jackie, an & de one and only noëlla.
Alle wandelaars van de eerste etappe naar Halle die mij de inspiratie gaven om dit verder te doen, zeker Norine die toen ook nog aan het vechten was maar zeker ook Kris Lombaert, de grote ervaringsexpert in camino’s.
M’n schoonzusje Kathleen en Patrick die voor mij al een paar etappes hadden gestapt vanuit Halle en mij definitief hebben overstag gehaald om dit ook te doen.
De media om mij onder druk te zetten en te houden: Tom van HLN – Matthias van Het Nieuwsbad – Greet Claes, Ilja Biesemans en heel het team van Ring-tv – de mannen van Radio MooyZo van Aalst voor het memorabele radio-interview…
Mijn werkgevers bij Trilec die mij mijn ding lieten doen. @Philippe @Annemie. Hopelijk kan ik binnenkort weer aan de slag na zes maanden, kijk er naar uit.
De vele aanmoedigingen van het thuisfront met in het bijzonder de vrij talrijke en hilarische telefoontjes van Luc Vandenbrande.
De mensen die de moeite gedaan hebben om langs te komen en één of meer etappes mee te stappen of om gewoon eens gedag te komen zeggen: Annick van Droogenbroeck, Kris d’Hoe, Riet Stockmans, Bruno Bronselaer, Lucia De Backer, Diederik De Clippel, Jan DeVriendt, Reinhilde De Clippel, Jackie Boone, An De Nijs, Willy Seghers, Norine Vanmileghem, Luc Wyns en Paulette, Eddy Vankerkhoven en partner.
Jullie, die regelmatig deze inmiddels populaire blog hebben gelezen, teken dat er heel veel interesse is voor een camino, ik kan het u alleen maar aanraden, en iedereen is welkom om samen met mij de rest van de camino af te werken. Normaal gezien in april – mei van 2021…
Mijn kinderen die het een paar maanden zonder hunne papa moesten doen…😬
En dan last but not least, de onwaarschijnlijke steun van ons Chriske, m’n trouwste maatje, die steun kan zelfs ik niet met woorden beschrijven.
Maandag ga ik met de enige trein van hieruit naar Bayonne, woensdag spreken Chrisje en ik ergens af in Frankrijk op een momenteel nog onbekende “groene” locatie voor een quarantaine-verlof. Spannend! 😓