Corona, dan toch...

Extra corona-blog!

Het is zover, na 20 maanden omgaan met talloze mondmaskers, handgel's, economische werkloosheid, complete lock-down's, halve lockdowns, het gemis aan barstoelen aan den toog, pfizer-vaccins, ... ben ik eindelijk corona-positief!

Tuurlijk was ik net als iedereen een beetje bang wat het beestje met mijn gezondheid ging aanrichten, elke mens reageert er namelijk anders op, maar geef toe, ook jij, waarschijnlijk tot op heden een gevrijwaard lezer, beseft dat we het allemaal vroeg of laat moeten ondergaan. En dan in mijn geval heb ik het liever nu op de vooravond van m'n 60-ste verjaardag dan binnen een jaar of vijf.

Het is misschien wat eigenaardig maar ik had om de één of andere reden een voorgevoel dat dit vroeg of laat ging gebeuren.

Ok, ik zal het maar toegeven, ben inderdaad vorige week dinsdagavond met onze aller Liedekerkse vriend en notoir bv "Sergio Quisquater" vrij deftig blijven hangen in 't Bakske en daar zat wel wat volk binnen, misschien iets te veel volgens de onheilspellende berichten die vorige week dagdagelijks in sneltempo op ons afkwamen, maar beweren dat het van die avond kwam zal ik zeker niet doen. Ik heb aan hem en aan nog wat andere vrienden trouwens meteen gebeld om te vragen of zij ook symptomen hadden en dat bleek niet het geval te zijn.

Zou het dan van het tankstation geweest zijn, dat pistool neemt iedereen wel eens op zonder handschoenen, of zou het gebeurd zijn toen ik m'n broodje ging betalen vorige week op het werk, of zou ik het gekregen hebben van een ander gezinslid hier bij ons thuis?

Het antwoord is eigenlijk heel simpel, het heeft geen enkel belang waar ik het juist heb opgedaan, feit is dat het er opeens was en dat het dan exact doet waarvoor het is gemaakt: namelijk toeslaan.

Gezien m'n voorgevoel heb ik vorige week woensdagavond dadelijk een bloedtest laten doen bij dr. Hilde: negatief, heb ik donderdagavond een eerste speeksel-zelftest genomen: negatief, heb ik vrijdag een tweede neus-zelftest gedaan: negatief... Pas zondag, bij de zoveelste test was ik opeens corona-positief.

De rest van de familie is toen vlug onderzocht door de snel opgetrommelde apotheekster Ingrid, ze bleken allemaal negatief. De kinderen kozen eieren voor hun geld en namen het hazepad naar hun kot in Gent, achteraf gezien kan ik ze geen ongelijk geven.

Mijn normaal gezien vrij aimabele vrouw die zoals jullie wel weten al 20 jaar thuisverpleegster is in Liedekerke transformeerde plots in een soort strenge Irma (of was het Ilsa?) van Auschwitz en ik vloog dadelijk naar het bovenverdiep, naar m'n bureau alwaar ik nu nog zit en moet blijven zitten tot de quarantaine van 10 dagen stopt, meer bepaald volgende week donderdag.

"Ben je dan niet ziek geweest?" hoor ik u al vragen... Eigenlijk niet, buiten drie dagen en nachten serieus hoesten kan ik niet zeggen dat ik nog andere symptomen heb gehad, zelfs geen koorts.  Als ik er daarmee vanaf ben valt dat heel goed mee zeker? Ik kan mij voorwaar inbeelden dat er duizenden mensen zijn die andere katten te geselen hebben tijdens hun revalidatie.

De grote vraag is nu natuurlijk waarom ik, al bij al, zo weinig symptomen heb gehad? Tja, die twee pfizer-vaccins zullen al wat voorbereidend werk verricht hebben zeker? Ik was één van de gelukkigen die begin maart al een eerste vaccin kreeg en begin mei een tweede. Feit dat ik die zo vroeg gekregen heb zal waarschijnlijk nu de reden zijn dat ik nu ben besmet geraakt, ik heb immers nog geen booster ontvangen en die laatste dosis van de maand mei zal inmiddels al ver uitgewerkt zijn.

Nog een geluk dat ons festival "allemaal warm" net op tijd verzet is geweest naar mei 2022, anders moesten de medewerkers met mij rond rijden op een tv-scherm of zo. Zo'n beetje gelijk in de finale van K2 zoekt K3 toen Marthe ook haar optreden moest doen van bij haar thuis, ze had immers ook Corona opgelopen.

U hoort het, ik klaag absoluut niet en ben dankbaar dat ik het op deze zachte wijze mag meemaken. Het is hier trouwens zo'n beetje gelijk den Hilton, regelmatig belt men mij hier van de reception-desk op het gelijkvloers om te vragen of mijnheer nog iets wilt nuttigen en, eerlijk gezegd, het kamermeisje mag er ook wel zijn.

Mij vervelen doe ik niet, eindelijk heb ik de tijd om de vele zaken af te werken die nog moesten afgewerkt worden en er is natuurlijk ook nog Netfix die tegenwoordig series aanbieden voor 10 jaar quarantaine.

Binnen enkele ogenblikken ben ik 60 en ik voel mij eerlijk gezegd beter dan ooit tevoren. 2021 was zonder twijfel het allerbeste jaar uit m'n leven.

Ik wil zeker niet pronken, wie mij wat beter kent weet dat ik eigenlijk maar een eenvoudige jongeman ben, maar wie had er vorig jaar deze tijd ooit gedacht wat mij in 2021 allemaal zou overkomen:

Nationaal even nr. zes staan met m'n podcast, een reportage tijdens m'n camino van meerdere pagina's in "de ontmoeting" van Liedekerke, toekomen in Santiago de Compostella na een traject van 100 dagen, een prachtig boek uitbrengen dat men voor mij had samengesteld over de camino, eens meespelen met weliswaar een zeer kleine rol in een film van Jan Verheyen, terug na 40 jaar een radio-programma presenteren op de nieuwe zender Radio Rand, een vierdaags festival "allemaal warm" op poten zetten dat we dan nog juist op de valreep hebben moeten uitstellen en enkele fantastische party's mogen spelen voor de jeugd van Liedekerke in het bomvolle danscafé den Appel dat ook nog eens een schelpenactie van zomaar effe 2000€ heeft inééngestoken!

Geef toe, beter als dit zal het nooit worden.

En dan zwijg ik best nog over het, weliswaar bescheiden, politieke gerucht dat in Liedekerke blijkbaar de ronde doet over mezelf: ik zou in de loop van volgend jaar een nieuwe kieslijst oprichten met verschillende serieuze kandidaten! Nu we er over bezig zijn, de laatste maanden hebben mij al zeker een stuk of vijf mensen gevraagd of dit waar is. Ik moet dan altijd eens lachen en probeer dan steeds één of ander geheimzinnig antwoord te geven zoals "je weet maar nooit" maar het geeft stof tot nadenken natuurlijk.

U merkt het aan mijn enthousiasme, voor mij persoonlijk was het een grand-cru jaar dat ik niet makkelijk zal kunnen evenaren.

En toch, en toch, en toch...  heb ik van alle persoonlijke overwinningen op mezelf veel te weinig genoten de voorbije 40 jaar, het was steeds onmiddellijk afvinken en vlak daarna dadelijk starten met een volgende uitdaging. Zelfs toen ik toegekomen was in Santiago ervaarde ik niet het allesoverheersende emotionele gevoel dat al die andere pelgrims wel te beurt viel. Ik leek wel een robot op sommige momenten.

En, de keerzijde van de medaille natuurlijk, bij de gastroscopie vorige week in het ziekenhuis van Asse heeft men mij toch gevraagd om het wat rustiger aan te doen, mijn lichaam moet immers kunnen volgen aan het door mezelf opgelegde vrij hoog tempo. Dat zou toch in de toekomst mijn aanzienlijke maagklachten wat moeten temperen.

Bij deze moet al dat vermoeiende streven, het zogenaamde zelfbewijzingsdrang-syndroom dat ik vorig jaar in mijn blog (aflevering 60) heb proberen te verwoorden, maar eens definitief gedaan zijn, vele neven-activiteiten die ik tegenwoordig eigenlijk bij nader beschouwing meer ervaar als een last dan een zegen stoppen vanaf vandaag en u zal merken, er zullen er niet zoveel meer overschieten want ik zal op m'n gemak aan 't genieten zijn van de mooie dingen die het leven te bieden heeft. Een echte bourgondiër achterna!

Hasta la vista, compadres en lieve vrienden, heb vooral geen angst als corona ook bij jullie vroeg of laat zal toeslaan, onderga het gelaten en hoogstwaarschijnlijk komen jullie er net als ik gesterkt uit!

Hans Jünger

30 november 2021    23u59