Etappe 40: Saint-Martin-lès-Melle - Aulnay
Na het ontbijt in het routier-hotel hebben Bruno en Lucia mij weer afgezet op de plaats waar we gisteren gestopt zijn op de camino.
Ik zag het wel zitten, de laatste dagen heb ik geen last meer van m’n schenen en het nieuwe schoeisel zit ook perfect!
Ik had sinds kort al door dat ik niet langer alleen in Frankrijk de camino deed, Anne-Laure & Anthony kwamen we regelmatig tegen en zeker vandaag op deze etappe: achter elke hoek van m’n gps-traject doken ze steeds opnieuw op.
We hebben samen een paar cola’s gedronken tijdens deze etappe en nader kennis gemaakt.
Het koppel woont tegen de kathedraal van Nantes…
Juist, deze die onlangs in brand is gestoken en Anthony werkt dan ook nog eens bij de gendarmerie.
Het zijn super-fijne mensen, Anthony had de Camino al eens gedaan en was toen vertrokken in Aachen (ongeveer 2500 km) en Anne-Laure was eveneens gebeten door de microob en heeft in het verleden al eens vertrokken vanuit haar woonplaats Nantes.
Kleine confessie: vandaag heb ik al meerdere malen gedacht aan m’n schoonzusje Kathleen.
Misschien toevallig, misschien niet… Ik zat tenslotte al thuis sinds eind maart en vermits het een fantastische lente was in België leefde ik de voorbije maanden meestal buiten in onzen hof, op het terras of aan het zwembad.
Kathleen, die achteraan onze tuin (via een poortje) onze buur is en die volledig in de ban is van Chateau Meyland, kwam ongeveer dagelijks om 18u op het terras zitten met de vraag “even wijnen?”…
Nu, er zijn veel vragen waar ik het antwoord niet op weet doch op deze vraag kan u waarschijnlijk ook m’n antwoord al raden…
Aan mij moeten ze zoiets geen twee keer vragen!
Zij zat, samen met m’n vrouwtje en nog andere familieleden in mijn bubbel en dat hebben we allemaal geweten.
Het was geen gemakkelijke periode wegens familiale redenen en er moesten vrij moeilijke beslissingen genomen worden.
Meer dan eens is er aan zo’n zomerse avond een einde gekomen met een lach of een traan, maar elke nieuwe dag werd het hoofd gerecht en gingen we er allemaal terug voor.
Ik ken Kathleen inmiddels van 1988, het jaar dat ik ons Chriske leerde kennen in Leuven.
Zij is steeds m’n steun en toeverlaat geweest die ik vertrouw in hart en nieren, in goede en mindere tijden.
Vandaag mis ik ze een beetje en denk dus regelmatig aan haar. 😉
Hit van de dag: nr 111
Hhhh
