Etappe 99: Bruma Meson de Vento - Sigüero

‘t Is van dat: ons Chriske is gearriveerd! 

Normaal ging ze gisteren al toekomen om mij te vervoegen maar Brussels Airways had de vlucht geannuleerd dus moest ze via een ander scenario eerst naar Frankfurt vliegen om dan over te stappen naar Bilbao. 

Daarna nog een auto huren en 600 km rijden naar waar ik gisteren zat zagen we echt niet meer zitten, ze heeft de voorbije nacht doorgebracht in het mooie Avilés waar ik was in etappe 86.

Jullie weten inmiddels al dat ik sommige zaken beslis in een plotse opwelling, zo was het ook op 4 mei 1988 toen ik samen op een avondje uit, met Anneke (haar vriendin), aanbelde aan haar studentenkot in Leuven. 

Het was de eerste keer dat ik haar zag, bloedmooi overigens, toen ze de deur van haar kot opende en ik wist ogenblikkelijk: “dit wordt mijn vrouw”. 

Zij was 19 jaar, ik was er 26. 

Das gemakkelijk gezegd maar je moet het nog altijd kunnen waarmaken… Ik gaf mijn eigen een maand en heb toen die maand werkelijk alles uit de kast gehaald tot de nacht van 3 op 4 juni 1988, ik had maar een paar uur niet meer om mijn deadline te halen en besloot deze keer tot het uiterste te gaan. 

Ik wist nog van vorige avondjes uit in Leuven dat de markt om 5u ‘s nachts werd leeggetakeld omdat het om 6u ‘s morgens markt was en besloot om met haar om 4u30 nog een laatste bacardi-cola te drinken in café den Apero op de markt. 

Het deed wel pijn aan mijn hart toen alleen ik zag dat mijne groene golf iets later werd weggetakeld maar dat werd een uurtje later ruimschoots goed gemaakt toen ze zei: 

“Oei, uwen auto is weggetakeld, anders moet je vannacht bij mij blijven slapen?” 

Toen ze nog later uit de badkamer kwam met een slaapkleed waar op stond: “I’m too hot to sleep” wist ik dat ik de deadline had gehaald.

4 juni 1988: een nieuw koppeltje

4 juni 1992: intrede in ons huis te Liedekerke

4 juni 1994: trouwfeest in zaal Guldenhof

De aankoop van ons huis in Liedekerke (januari 1992) was trouwens nog zo’n impuls. 

We zaten met Toon, mijn jarenlange dj-collega, in de Sam Mombaya, een gerenommeerde salsa-bar in Brussel, toen we terloops aan hem vermelden dat we die dag een mooi oud-herenhuis in Liedekerke hadden zien staan voor een aanvaardbare prijs. 

Volgens Toon, die wat ouder was en wat meer ervaring had in materiële zaken moesten we die nacht nog beslissen of we het wouden of niet.

We reden er samen met hem midden in de nacht naar toe, hij vond het geweldig, ‘s morgens nog eens hetzelfde met Chris haar ouders die ook in het verhaal begonnen te geloven en tegen de avond was de deal rond.

Ge moest ons daar zien zitten in’t begin in dat grote huis. Ik had van in mijn Dilbeeks appartementje in de Vinkenkaan alleen maar een wit zeteltje van 8500 bfr van den ikea en nog wat bureaukastjes, dus de meeste, toch wel vrij grote kamers in dat huis, stonden die eerste jaren gewoon leeg. 

Maar stap voor stap, de verbouwingen hebben twintig jaar geduurd zijn we er in geslaagd om er naar verluidt een supergezellige woonst van te maken waar iedereen altijd welkom is.

Ik woon graag in Liedekerke, de eerste 29 jaar in de Molenstraat te Liedekerke zitten er inmiddels op. Voorbij gevlogen en nog geen seconde spijt van gehad., zo moet dat zijn.

Al 29 jaar probeert men mij daar wel al met man en macht en met van die rare zinnen als:

 “e gesneejen broeët van be tirken den bakker op daatmet”, 

likerks dus, te leren, tot hier toe zonder al te veel succes… 

Lucia, die een paar weken geleden een paar dagen is komen meestappen twijfelde soms, al lachend weliswaar, aan mijn toekomstige politieke intenties en heeft mij na een etentje een tekst doen schrijven op het papieren tafelkleed waarop staat dat ik nooit in de Liedekerkse politiek zal gaan.

Ik heb dat dan maar getekend omdat ik het Likerks dialect voorlopig toch niet zal machtig zijn, maar heb er wel bijgeschreven: “in dit leven”, met de nadruk op dit, waarop ze mij dan weer heel vragend aankeek…🤔

Ondertussen is ons “Chriske” wel door de meeste Liedekerkenaren vrij goed gekend omdat zij zowel verpleger Kris als verpleegster Annick en Kristien één of meerdere dagen per week vervangt. Ik weet dat ze overal graag gezien is en dat ze haar job uitstekend doet.

Ik wil vanavond mijn vrouwtje eren omdat ze steeds in mij blijven geloven is en ik weet beter dan wie dan ook dat dit niet altijd makkelijk was.

Maar vanavond zijn we samen en gaan we er, na anderhalve maand, een mot op geven, santé!

Morgen de lang naar uitgekeken laatste etappe en hopelijk de aankomst in Santiago de Compostela, benieuwd wat dit nog allemaal gaat teweeg brengen.😎

Buenas nochas