Etappe 97: Monfero - Betanzos

Nog drie etappes tot in Santiago!

Ben in het prachtige Bétanzos geraakt zonder kleerscheuren. 😎

Ervaringsdeskundige Chris had mij gezegd dat het einde van de Camino del Norte echt niet te doen was van het volk en dat ik de laatste kilometers beter zou lopen op de camino Ingles, de camino die uit Engeland komt, die in Betanzos passeert en waar er veel minder volk op loopt. 

En of hij gelijk had, vermits je uw credential of uw camino-bewijs in Santiago pas krijgt als je minstens 100 km gestapt hebt, heb ik eergisteren in Vilalba volle bussen uit alle hoeken van Spanje zien stoppen vol met enthousiaste verse “pelgrims” die deze week, vroeg of laat, daar ook zullen toekomen. 

Hier in Bétanzos, met vanaf morgen nog een 75km te gaan, zie je inderdaad minder pelgrims en is het veel rustiger. 

Heb het eens nagekeken op de app, de camino Ingles komt inderdaad via een andere, meer Noordelijke, weg Santiago binnen. Maar ik maak mij geen illusies, Santiago wordt een heksenketel met continu een mondmasker op.

Eén zaak pleit in mijn voordeel, het feest van de heilige sint jacob dat vorige week zaterdag plaats vond is achter de rug, dat zal toch een paar duizend pelgrims schelen.

Slapen op honderd verschillende locaties, een avontuur op zich!

Eigenlijk zou ik nu perfect bij Testaankoop kunnen gaan werken, of bij Tripadvisor. Ben momenteel nu perfect geplaatst om een hostel of een albergue sterren te geven. Of af te pakken…

Ongeveer alles wat er kan fout lopen in deze aparte, geheimzinnige wereld heb ik, bij uitbreiding wij, ervaren. 

Zo nam ik na lange tijd nog eens een bad (ipv een traditionele douche) en liet het water goed vollopen tot de bovenste afvoer. Resultaat: Lucia, die verbleef in de kamer daar vlak onder, lag seconden later kletsnat op haar bed.

Nog wat later, toen Bruno in zijn bad lag passeerde er een hoop volk in hun kamer om te bestuderen vanwaar dat water eigenlijk kwam.

Of ze geven u een sleutel naar kamer 402 waar op dat moment (16u) nog een Engels koppeltje in bed lag. Na een welgemeende “sorry” mocht ik in het Spaans mijn probleem gaan uitbeelden aan de receptie.

Over het algemeen heb ik het al moeilijk om één nacht mijn kamernummer te onthouden, laat staan honderd kamernummers. Wat natuurlijk talloze komische situaties hebben opgeleverd maar die zijn voorlopig nog niet vatbaar voor publicatie. Misschien wel binnenkort op één of ander terraske met een aangepast Belgisch biertje.

Het nachtkastje, zo belangrijk voor een oudere pelgrim, waar je ‘s nachts zo op rekent, staat ook elke nacht weer ergens anders wat een hoop getast in het ijle oplevert.

Ook het traditionele wollen matje wanneer je uit de douche stapt lag werkelijk nooit heel glad op de vloer of op de goede plaats en dat was de laatste zes weken eigenlijk één van de weinige problemen in mijn leven waarmee ik nog dagelijks te kampen heb…😎

Onvergetelijk zijn natuurlijk de papieren lakens die ze in een klein plastieken zakje naar uwe kop smijten in de echt goedkope Albergues. Eerst smeet ik die terug, later had ik door dat je dat zelf rond uw matras en kussensloop dient aan te brengen. Hygiëne weet je wel, de Amerikanen en de Chinezen hebben een hoop ongedierte naar de Camino meegebracht en daar willen ze nu vanaf.

In grote steden heb je natuurlijk een groot aanbod van overnachtingsmogelijkheden, in kleinere gehuchten mag je überhaupt al blij zijn dat je iets vindt. Gisteren lag ik in een superkleine éénpersoonskamer van 2 meter en wist ik eerlijk gezegd niet waar ik m’n rugzak moest leggen. 

Eén van de vele problemen die je hebt als je in een pelgrimhouse slaapt is de vochtigheidsgraad van Noord-Spanje. Daar krijg je voor 13€ (ontbijt inbegrepen) geen handdoeken en moet je maar zien dat je eigen handdoek droog geraakt tegen de volgende morgen wat in de praktijk onmogelijk is. 

In een hotelkamer is dat ook zo maar daar liet Jan mij zien, tijdens de vierde survivalcursus, dat je met een haardroger wonderen kan verrichten en uw uitgewassen kous / slip / T-shirt kurkdroog kan krijgen tegen de volgende morgen.

Slaapwel lieve mensen en see you tomorrow. 

(Ja, das nog zo iets, ik spreek hier al zes weken Engels en bijna geen nederlands meer…)