Etappe 94: Lourenza - Abadin

De reden dat ik jullie in vijf talen begroet is eigenlijk heel simpel. 

Bijna alle (over het algemeen veel jongere) mensen die ik in deze camino heb leren kennen, en dat zijn er vrij veel, vinden mijn blog vrij knap met al die foto’s en zo, en gebruiken de voor mij totaal onbekende “google-translate-app” om te begrijpen wat ik allemaal ervaar in deze camino.

Ik vond het al verdacht dat sommigen zo goed op de hoogte waren van mijn doen en laten maar eergisteren heeft onze Rosa uit Barcelona  mij een kleine demonstratie gegeven. Eerst opende ze de speciale translate-app en daarna opende ze m’n blog. 

Het resultaat was gewoonweg spectaculair: boven op haar scherm stond mijn originele tekst in het nederlands, onderaan stond het perfect vertaald in het Spaans, of in het Duits, Frans, Baskisch, Catelaans, Engels…

Het enige wat ik nu niet meer mag doen is sommige typisch Vlaamse uitspraken of binnenpretjes in m’n blog steken want dan flipt de app en zal hij iets helemaal anders tonen wat soms tot veel verwarring kan leiden.😓

Zo is bvb:”mo vent toch” vertaald in het Spaans “tiu guay” maar dat zal de Spanjaarden in ons nieuw publiek weinig zeggen.

Ook op tijd de juiste leestekens gebruiken zal de vertaling vooruit helpen, ik moet bijgevolg dubbel zo alert zijn als ik mijn blog schrijf. 

Wat, gezien het vrij late tijdstip, niet altijd makkelijk is op m’ n i-phone maar we doen ons best.

De nacht in de “albergue” is, gezien de omstandigheden en de lage prijs: 13€, ontbijt inbegrepen, vrij goed verlopen. 

Er waren twee grote slaapzalen, één op het eerste verdiep waar 18 mensen lagen, o.a. ikzelf,  en een tweede op het tweede verdiep waar 15 andere mensen een onderkomen hadden gevonden. 

Logisch ook dat het er zo druk was, nergens in de buurt was er ook maar een hotel of een vrije logeerkamer te bespeuren. 

Ook een volgende albergue lag al vlug 20 km verder, de Canadese jongens die geen reservatie konden voorleggen hadden het vlaggen, vol is vol, zei de oude dame, die dit al heel haar leven doet, en ze hield warempel voet bij stuk.

De jongens dropen af, ik hoop dat ze ergens bij een boer iets gevonden hebben, in de stal of zo.

Na een vrij intense nachtrust, ik heb mijn oordopjes niet moeten insteken, maar misschien dat de rest van mijn kamer dat wel heeft moeten doen 😎, ging er plots om zes uur ‘s morgens bij één van mijn kamergenoten een automatische wekker af. 

Vanaf dan was het hek van de dam, iedereen begon te rommelen in zijn rugzak, één voor één ging zich douchen, aan het ontbijt was het al een gezellige drukke bedoening en om zeven uur stond iedereen op straat inclusief ikzelf. 

De oude dame hield er immers strenge regels op na: iedereen moest voor acht uur het pand verlaten hebben.

Eén jong meisje dat nog op haar stapelbed zat van de andere kamer bleef achter, ze was onbedaarlijk aan het huilen. 

Ik vroeg aan Gerard, de oudere Duitser die er al weken aan een stuk hetzelfde tempo als ik op na houdt, wat er scheelde.

Volgens hem had haar Spaans lief, die het al een maand zonder haar moest zien uit te zingen, het vannacht uitgemaakt en was hij nu met haar beste vriendin gegaan wat, vrij begrijpelijk, haar hart had gebroken.

Ik dacht even terug aan mijn beginperiode met ons Chriske en dat zij twee maand, zonder mij voor alle duidelijkheid,  naar Australië was getrokken en concludeerde: er zijn blijkbaar nog maar weinig geduldige gentlemens over op deze wereldbol. 

Verder was het voor de verandering weer een zeer bergachtige etappe (wanneer eindelijk plat??) van een dikke 25 km met hoogtes tot 600m die overschreden moesten worden maar buiten wat rechter-enkelproblemen is alles vrij goed verlopen.

Ondertussen heb ik in de digitale krant gelezen dat Pukkelpop is afgeblazen en begin ik nu mij toch ook wat zorgen te maken over m’n eigen, weliswaar veel kleiner, muziekfestival Allemaal Warm van vier dagen begin december., hopelijk is er tegen dan een uitweg want massaal beginnen testen zonder extra inkomsten zie ik nu ook meteen niet zitten.