Etappe 98: Betanzos - Bruma Meson de Vento
Amai, dit was de zwaartste van de laatste weken. 32 km had ik natuurlijk nogal gestapt maar niet in deze hitte en vochtigheidsgraad en niet met zoveel bergen.
Het nieuws dat ik te voet uit Brussellas ben gekomen in 98 stapdagen en met een 2300 km op de teller is als een lopend vuurtje in het pelgrimsmilieu aan het rond gaan en regelmatig spreken de mensen er mij over aan of bieden mij een pintje aan.
Ik dacht indertijd dat iedere pelgrim van bij hem thuis moest vertrekken maar had het helemaal fout voor. De meesten onder hun zijn vertrokken in Bilbao of Irun. Had ik dat geweten…😎
Het moment van de dag was als ik een groep jongeren tegenkwam onder begeleiding van een aspirant-non en een aspirant-pastoor.
De jongeren die op een soort geloofsklassen waren en een stuk van de camino moesten afleggen zaten in een grote kring bijeen en toen ik passeerde vroegen ze mij in hun jeugdig enthousiasme waar ik vandaan kwam.
Toen ik zei dat ik uit Brussellas kwam aangestapt begonnen ze allemaal spontaan te klappen voor mij.
De pastoor, die eruit zag dat hij nog nooit iets had meegemaakt, zei dat hij dit nog nooit had meegemaakt. En de non viel bijna in zwijm van emotie.
Toen ik, toch wat aangedaan, vroeg of ik een foto mocht nemen begonnen ze weer spontaan te juichen en toen viel er mij iets op…
Het leek wel of de non in een sekte zat en eruit wou en mij bijna onzichtbare tekens gaf met haar hand. Ik bleef maar dezelfde foto nemen om het later te kunnen na te vertellen…Als je mij niet geloofd moet je de drie foto’s maar vergroten en inzoomen op de non haar handen.
Als u dacht dat dit alles was had Willy (Vandersteen) nog een andere verrassing voor mij. Een dikke 10 km verder werd ik voorbij gestoken door diezelfde, deze keer joggende, pastoor.
Hij vertelde mij in een soort van Frans dat hij vooruit liep naar het volgende dorp waar zijn auto stond en dat hij dan achter alle valiezen en rugzakken van de jongeren moest op de plaats waar ze vanmorgen vertrokken waren.
En hij liep daarna vlug verder in zijn zware zwarte pij. Ik was teveel onder de indruk van de man zijn roeping dat ik vergat om er een foto van te nemen.
De tijden zijn veranderd, vroeger moest ik leider Rik, onze proost van de chiro, zijn valies dragen, nu is het omgekeerd.
Ik kwam tot de conclusie dat ik te vroeg ben geboren en wandelde rustig mijmerend verder.
Benieuwd wat morgen gaat brengen!
Buenas dias.
