Etappe 90: Cadavedo - Luarca
Etappe 90 zit erop, 90% van mijn camino ook.
Vandaag was ne moeilijke, als lijf en leden wat beginnen tegen te stribbelen, vandaag waren het de enkels, dan kruipen er vlug wat zwarte gedachten in het hoofd.
Heb vandaag heel de dag alleen gewandeld, wat ik normaal gezien geen enkel probleem mee heb, ik zie mijn eigen namelijk nog steeds graag en dat is een belangrijke voorwaarde om het dag in, dag uit, uit te houden met uw eigen zelve.
De omstandigheden waren nochtans prima, niet te warm, beetje bewolkt en niet teveel kilometers op het menu.
Maar zoals ik al zei, het zit hem allemaal in’t kopke. Honderd dagen, weliswaar in twee fasen, verstand op nul en steeds hetzelfde patroon van stappen, eten en slapen beginnen lichtjes hun tol te eisen, de vermoeidheid slaat genadeloos toe en we worden er ondertussen ook niet jonger op.
Heb dan maar wat extra inspiratie gehaald op de Vlaamse Camino-groep op FB en blijkt dat ik een logisch proces aan het volgen ben wat er mij al heel veel hebben voorgedaan en wat er na mij nog veel zullen nadoen.
Morgen een nieuwe dag!
Compostela Jasper
1. Je verlegt je grenzen, zowel fysiek als mentaal
Jasper (29): ‘Ik ben zeer sportief, maar toch moest mijn lichaam zich de eerste dagen aanpassen aan het ritme. De vermoeidheid bracht mij soms in gevecht met mezelf, maar tegelijk kreeg ik een intens gevoel van voldoening. Je doorkruist daar toch maar even een volledig land, puur op eigen kracht.’
Judith (47): ‘Duizend kilometer wandelen maakte mij fysiek een ander mens. Ik stond letterlijk en figuurlijk sterker in mijn schoenen na mijn tocht. En iedereen kan het, dat heb ik met mijn eigen ogen gezien. Ik kwam zelfs pelgrims tegen van 85 jaar oud.’
2. Je zelfvertrouwen krijgt een boost
Anouk (34): ‘Ik groeide op met weinig vertrouwen in wat ik kon. De tocht leerde mij opnieuw écht te voelen en nergens bang voor te zijn. Sinds de camino weet ik dat er niets is wat ik niet kan.’
Jenny (63): ‘Ik heb 2400 km gestapt, van Zwevegem naar Compostela. Ik was onderweg met een ezeltje dat af en toe rust nodig had. Ik ben mezelf ook vaak tegengekomen, maar de drang om door te gaan, overheerste alles. Samen de eindmeet halen, was een fantastisch gevoel.’
3. Iedereen vindt iéts op de camino, of je nu gelovig bent of niet
Geert (53): ‘Ik ben zonder hoge verwachtingen vertrokken, maar heb zoveel gekregen van de camino, vooral het geloof dat alles uiteindelijk wel goed komt. En dat er hierboven iemand is die mij graag ziet.’
Anouk (34): ‘Ik beschouw mezelf niet als een gelovig mens, maar op de camino begon ik plots kerken en kapellen binnen te gaan. Om in de stilte te zitten, na te denken en dankbaar te zijn. Die spirituele kant van mezelf kende ik niet en was een echte eyeopener.’
4. Je ervaart een onbeschrijfelijk gevoel van samenhorigheid
Geert (53): ‘Ik heb mensen ontmoet uit Oostenrijk, Brazilië, Nieuw-Zeeland, noem maar op. Je ontmoet gelijkgezinden die vertrekken met hun eigen verhaal en onderweg hetzelfde meemaken.’
Sally (46): ‘Op de camino komen mensen spontaan naast je wandelen om een gesprek te beginnen. Al die pelgrims delen hetzelfde doel: de kathedraal van Santiago de Compostela bereiken. Zo’n samenhorigheid had ik nog nooit ervaren.’
5. De eenvoud van het leven treft je
Jenny (63): ‘Drie maanden lang heb ik niets anders gedaan dan stappen, eten en slapen. Elke dag opnieuw. Alle ballast van het gejaagde leven viel weg. En na een hele dag stappen, ben je content met eenvoudige logies: een bed, een douche en een simpele maaltijd.’
Jasper (29): ‘Je neemt zo weinig mogelijk spullen mee om je rugzak niet te zwaar te maken. Na een paar dagen merkte ik al hoe licht ik mij voelde zonder al die materiële dingen. Geluk is geen ding dat je kan kopen, dat heb ik op de camino echt beseft.’
6. Je ontmoet je diepste zelf
Geert (53): ‘Vroeger zette ik vaak een masker op, maar de pelgrims die ik ontmoet heb op de camino leerden mij dat het niet erg is om een traan te laten als iets je aangrijpt. De tocht heeft van mij een emotioneler mens gemaakt.’
Judith (47): ‘De meeste wandelaars die ik ontmoette, bleken op de vlucht voor iets: een slechte relatie, een saaie baan, het verlies van een dierbare. Onderweg kom je los van je vertrouwde omgeving, ver weg van de ogen van bekenden. Je kan uittesten wie je wil zijn en die nieuwe persoon meenemen naar huis. Als je durft.’
7. En je ontmoet vooral heel veel andere mensen
Geert (53): ‘Ik was al tien dagen onderweg toen ik eindelijk eens 10 km alleen kon stappen door de natuur. Ik ontmoette voortdurend gelijkgestemden. Die verbondenheid ervaar je zelden in het dagelijkse leven.’
Jenny (63): ‘Ik was alleen op pad, maar heb mij nooit eenzaam gevoeld. Als je zelf naar mensen toe stapt, krijg je ook veel hulp en antwoorden terug. Onderweg naar Compostela heb ik geleerd dat de dingen meestal op hun pootjes terechtkomen.’
