Etappe 85: Villaviciosa - Gijón

 Paty

De rijkswachtcombi stopte om 5h ‘s morgens aan het eenvoudige huis in de Bouwkunstlaan te Dilbeek. Het was vier januari 1975 en berekoud. De twee rijkswachters belden aan. 

Ik schrok wakker van de bel en vermits mijn piepkleine kamer in het verlengde lag van de gang op het eerste verdiep was ik het best geplaatst om de deur open te doen. 

M’n moeder, m’n twee broers en m’n twee zussen sliepen rustig voort. 

Ik, die toentertijd dertien jaar was, opende de voordeur en zag de twee politiemannen staan. Ze vroegen waar m’n moeder was en of ik haar niet kon wakker maken.  Ik deed het gevraagde  maar bleef op de trap staan terwijl m’n moeder de mannen aanhoorde. 

Na een tijdje zag ik m’n moeder instorten en had door dat mijn papa tijdens de nacht overleden was in een verkeersongeval op de Ninoofsesteenweg in Itterbeek.

Enkele uren later waren er verschillende vrienden van m’n ouders aanwezig en om m’n moeder, die nu wel heel veel moest regelen wat meer tijd te geven, gingen sommige kinderen voor een weekje, tot de begrafenis,  elders wonen.

Ikzelf kwam terecht bij de familie Van Gysel, vrienden van onze ouders die in Drogenbos woonden. 

De Van Gysels hadden drie dochters: Karine was de jongste, Daniëlle was negen dagen jonger dan ik en Paty een jaartje ouder.

Ondanks het verdriet van mijne papa was die week fantastisch en beschouw ik hun al heel m’n leven een beetje als m’n nichtjes die ik in het dagelijkse leven niet heb.

Twee jaar geleden was ik dj bij Paty en Jacques op een tuinfeest en had ik eindelijk de gelegenheid om Mr. en Mvr. Van Gysel te bedanken voor die bewuste week, wat ze blijkbaar wel fijn vonden want vorig jaar ben ik uitgenodigd geweest aan de Schelde, waar ze wonen, en konden we eindelijk met z’n allen nog eens bijpraten.

Zo zie je maar, sommige mensen hoef je echt niet regelmatig te zien om een goede band mee te hebben.

Jacques

Ik kende Jacques eigenlijk niet voor deze wandelweek. Goed, ik was daar wel eens dj geweest en achteraf ben ik met ons Chriske daar nog wel eens gaan eten, maar je kent mekaar pas echt wanneer er enkele dagen samen doorgebracht worden. 

Jacques ziet er, net als de papa van Paty zo’n beetje uit als professor Gobelijn. Wilde haren her en der verspreid en een algemene kennis om u tegen te zeggen. Dank zij hem heb ik deze week de lekkerste wijntjes van Spanje gedronken aan een zeer aanvaardbare prijs. 

Het is iemand met wie ik morgen terug opnieuw nog een week op reis zou kunnen vertrekken.  Zeg nooit nooit!

Vandaag heroïsche taferelen, de allerzwaarste etappe volgens ons camino-boekje met een 35 km en een stijgingsgraad van meer dan 800m. Het was hier ook weeral veel te warm tijdens het stappen, en dit naar verluidt in groot contrast met de situatie in België. Ik hoop voor alle lezers dat alles ok is bij hun thuis.

Conclusie: geweldige week gehad met Lucia, Bruno, Ann, Paty en Jacques. Bedankt voor de steun; dit zal ik niet vlug vergeten. ..