Etappe 61: Saint-Jean-de-Pied-de-Port - Bidarray

Hier zijn we weer na een negen maanden met het vervolg van de blogspot over onze camino-ervaringen.

Het lijkt bijna niet te vatten maar eergisteren (vrijdagmorgen 18/6) zat ik nog in Kopenhagen om de Rode Duivels aan te moedigen, vandaag hebben we de 61ste etappe

afgelegd die vanmorgen vertrok in Saint Jean Pied de Port en die over de bergen liep tot Bidarray onze eerste nieuwe bestemming hier in Frankrijk.

Gisteren leek de transfer vanuit Charleroi in eerste instantie nog vrij vlot te verlopen met een zachte landing in Biarritz en met een korte busrit tot in Bayonne. We hadden zelfs nog even de tijd over om nog te lunchen alvorens we het bergtreintje namen tot in Saint Jean, 

een ritje dat normaal maar een uurtje duurt. 

Dat was echter buiten de waard gerekend…

Onze vriend Jan vermoed al langer dat hij meespeelt in een extra lange aflevering van Candid-camera of in een film gelijk “The Truman-show” en eerlijk gezegd , ik begin dit de laatste tijd ook meer en meer te geloven. 

Het is of mijn vrienden en ikzelf in een soort stripverhaal zitten waar de auteur ‘s morgens beslist wat de hoofdpersonages die dag allemaal kan overkomen.

Na 50 minuten heeft onze bergtrein immers daardoor een vrij zware aanvaring gehad met een boom die over de spoorweg lag. 

Resultaat: een paar uur vertraging en de hulpdiensten die met de boomzagen dienden langs te komen om ons te bevrijden uit onze hachelijke situatie. 

Geef toe, net als in Denemarken waar ons gezelschap “toevallig” benaderd werd door de zalige Marc Coppens van HLN, nationale editie overigens, wederom een niet zo alledaagse gebeurtenis.

Maar goed, we wijken af, terug naar de camino.

Later dan voorzien hebben we dan toch zaterdagavond het mooie wereldbekende bergdorpje bereikt en konden we zelfs nog dineren alvorens we ons doodvermoeid ten berde hebben gelegd. 

Vermis het hier ook, net als bij jullie ‘s nachts heel zwaar heeft geregend en het vandaag vrij warm was hebben we heel de dag gelopen in een soort van sauna. Heb net als vorig jaar regelmatig moeten stoppen om een droge T-shirt aan te trekken. Vanavond konden we hier dus al dadelijk den helft van mijne rugzak in de wasmachine van onze nieuwe woonst steken. 

Gelukkig waren Jan en Reinhilde vorig jaar al twee keer vijf dagen komen meestappen, deze twee reisgenoten hebben met mij al vrij veel meegemaakt en kijken niet snel meer op van mijn capriolen.

Het is net of er geen negen maanden tussenzaten, zo snel waren we weer vertrouwd met de camino en zo snel waren we ook aan mekaar weer gewend.

Ondanks al m’n goede voornemens ben ik om eerlijk te zijn totaal niet voorbereid voor dit loodzware tweede deel van de camino dell northe.

Buiten een paar fikse wandelingen met de wandelvrienden die jullie nu inmiddels allemaal wel al kennen heb ik eigenlijk niets ondernomen om de benen te trainen voor deze beklimmingen. Jan en Reinhilde wandelden mij vandaag dan ook gezwind voorbij op de zoveelste helling waar ik effe naar adem moest snakken.

Ter mijner verdediging: ik had wel een vrij zware week achter de rug in Denemarken met Filip en Noëlla, het koppel waarmee wij al ne keer of zestig mee samen op reis zijn gegaan.

De dag van de match, vorige week donderdag, was van het begin tot het einde een super-ervaring met de nodige avonturen die ik niet vlug zal vergeten.

Zo, doodmoe maar toch gelukkig dat ik die eerste zware etappe heb overleefd ga ik nu slapen, morgen wacht er terug een zware bergetappe.

Voor de liefhebbers van muziek: zie helemaal onderaan deze blog.

Grts Hans – Reinhilde – Jan